Flute Reflections - Łukasz Długosz, Agata Kielar-Długosz, Filharmonia Kameralna im. Witolda Lutosławskiego w Łomży, Jan Miłosz Zarzycki (CD)

Tytuł: Flute Reflections
Kompozytor: Antonio Vivaldi (1678-1741), Hector Berlioz (1803-1869), Janusz Bielecki (1961- ).
Wykonawcy: Łukasz Długosz (1983), Agata Kielar-Długosz (1979), Filharmonia Kameralna im. Witolda Lutosławskiego w Łomży, Jan Miłosz Zarzycki (1966).
Solista: Łukasz Długosz, Agata Kielar-Długosz
Dyrygent: Jan Miłosz Zarzycki
Dystrybutor: DUX Recording Producers
Data premiery: 2017-02-01
Rok nagrania: 2016
Nośnik: 1 płyta audio (CD) (46 min 3 s), zapis cyfrowy, stereo; 12 cm.
Rodzaj opakowania: Jewel Case
Wymiary w opakowaniu [mm]: 12 x 144 x 126
Kod kreskowy: 5902547013336

• Koncert C-dur na 2 flety, orkiestrę smyczkową i basso continuo, RV 533 • L’ Enfance du Christ na 2 flety i orkiestrę op. 25 (opr. Wiesław Świderski) • Koncert D-dur Il Gardelino na flet, orkiestrę smyczkową i basso continuo op. 10, nr 3, RV 428 • Koncert na 2 flety i orkiestrę smyczkową • Koncert g-moll na 2 flety, orkiestrę smyczkową i basso continuo, RV 103 • Koncert g-moll na 2 flety, orkiestrę smyczkową i basso continuo, RV 103

Małżeństwo flecistów Agata Kielar-Długosz i Łukasz Długosz, razem z muzykami Filharmonii Kameralnej im. Witolda Lutosławskiego w Łomży prezentuje program złożony z dość rzadko spotykanych kompozycji przeznaczonych na 2 flety i orkiestrę. Nagranie zostało zrealizowane jako element kampanii edukacyjnej Barwy muzyki skierowanej do najmłodszych odbiorców sztuki. I rzeczywiście, utwory Antonio Vivaldiego, fragment z oratorium L’ Enfance du Christ Hektora Berlioza i współczesny koncert Janusza Bieleckiego skrzą się plastycznymi dźwiękowymi obrazami. Bez trudu wyczuwamy głębokie porozumienie i jedność koncepcji wykonawczej pomiędzy solistami, które sprawiają, że Fletowe refleksje są prawdziwą przyjemnością dla słuchaczy w każdym wieku.

Total time: [46:03]

Antonio Vivaldi
Koncert C-dur na 2 flety, orkiestrę smyczkową i basso continuo, RV 533
1. Allegro [2:35]
2. Largo [2:35]
3. Allegro [2:16]

Hector Berlioz
L’ Enfance du Christ na 2 flety i orkiestrę op. 25 (opr. Wiesław Świderski)
4. L’ Enfance du Christ na 2 flety i orkiestrę op. 25 / L’ Enfance du Christ for 2 Flutes and String Orchestra, Op. 25 (opr. Wiesław Świderski | arr. Wiesław Świderski) [6:04]

Antonio Vivaldi
Koncert D-dur Il Gardelino na flet, orkiestrę smyczkową i basso continuo op. 10, nr 3, RV 428
5. Allegro [3:57]
6. Cantabile [3:07]
7. Allegro [2:53]

Janusz Bielecki
Koncert na 2 flety i orkiestrę smyczkową
8. Andante. Allegro [4:03]
9. Andatne tristemente [5:09]
10. Vivo [3:34]

Antonio Vivaldi
Koncert g-moll na 2 flety, orkiestrę smyczkową i basso continuo, RV 103
11. Allegro ma cantabile [4:29]
12. Largo [3:21]

Antonio Vivaldi
Koncert g-moll na 2 flety, orkiestrę smyczkową i basso continuo, RV 103
13. Allegro non molto [2:00]

Wykonawcy:
Filharmonia Kameralna im. Witolda Lutosławskiego w Łomży
Agata Kielar-Długosz /flet/
Jan Miłosz Zarzycki /dyrygent/
Łukasz Długosz /flet/

RECENZJE:

https://www.pizzicato.lu/warmes-flotenspiel/

Małżeńska para polskich flecistów – Łukasz Długosz i Agata Kielar-Długosz nie tylko wprowadzają w świat muzycznej harmonii, ale także wzbogacają kompozycje olśniewającą grą kolorów. Co więcej, te kolory mają niewiarygodnie dużą ilość ciepła. „Złote” brzmienie flecistów wspaniale przeplata się z równie ciepłym i przyjemnie ujmującym dźwiękiem Łomżyńskiej Filharmonii Kameralnej pod pełną dynamizmu batutą Jana Miłosza Zarzyckiego.
A jeśli mowa o harmonii, dotyczy to w pełni całości proponowanego repertuaru. Neoklasyczny koncert Janusza Bieleckiego (*1961), znakomicie wpisuje się w program zdominowany przez Vivaldiego, budząc zachwyt słuchacza. Części zewnętrzne są bardzo melodyjne i dają solistom okazję do prowadzenia przepięknego dialogu. Punktem kulminacyjnym koncertu jest Andante tristemente, które jest niezwykle wzruszające i pełne emocji w wykonaniu Państwa Długoszów i orkiestry.

Remy Franck

TWOJA MUZA nr 3/2018

FLUTE REFLECTIONS
Łukasz Długosz – flet
Agata Kielar-Długosz – flet
Łomża Chamber Philharmonic
Jan Miłosz Zarzycki – dyrygent

Jaką płytę kupić?

W części barokowej (Vivaldi) mamy nawiązanie do najlepszych wzorów wykonania tej muzyki, prezentowanych od dziesiątek lat przez takie zespoły jak I Solisti Veneti, I Musici czy I Solisti de Zagreb. Wzory te, pomimo wszechobecnych dziś na estradzie skrzypiec barokowych, trwają i mają się całkiem dobrze. Zresztą trudno byłoby sobie wyobrazić połączenie (jak w tym wypadku) duetu flecistów grających na doskonałych, indywidualnie dobranych współczesnych instrumentach z zespołem uprawiającym styl tzw. autentyczny, czyli na instrumentach z epoki bądź ich kopiach. Nie wchodząc w rozważania na temat wyższości którejś z wymienionych postaw, odnotowuję, że płyty tej słucha się doskonale. Muzyka Vivaldiego wydaje się w pełni „dobarwiona”. Ma swój blask i pełną efektu kolorystykę dzięki m.in. bogactwu alikwotów, co zapewniają właśnie instrumenty współczesne i rzecz jasna, grający na nich muzycy.
Łukasz Długosz i Agata Kielar-Długosz, każdy z tych artystów z osobna oraz jako duet reprezentują, jak sądzę, najwyższy stopień sztuki gry na flecie. Stwarza to wyjątkową okoliczność, by nie tylko współczesna twórczość na flet solo, ale właśnie na takiż duet mogła rozkwitać, co zresztą się dzieje, bo jak słyszę kompozycji specjalnie napisanych dla tych dwojga muzyków przybywa i to w szybkim tempie. Pozostając przy repertuarze z przeszłości, to podwójne koncerty fletowe Vivaldiego mają wszystko to, czego oczekujemy, gdy dwa instrumenty solowe są nie tylko doskonale zestrojone, ale też prowadzą dialog w sposób tak idealny, że trudno jest odróżnić „kto jest kto?”. W ten sposób zostaje ukazana wyjątkowa uroda koncertów fletowych Mistrza z Wenecji, których mnogość w żadnym stopniu nie zaciera ich cech indywidualnych (koncertów Vivaldi miał napisać ponad 500!). Koncert C-dur od pierwszych taktów pulsuje prawdziwie „barokowym” rytmem wg zasady „wszystko powinno być w ruchu”, by na jego tle flety mogły się wyśpiewać w swoich żywych, pogodnych tematach. W Koncercie g-moll jest podobnie, choć zmiana trybu na moll wprowadza też nutę subtelnej liryki (Largo).
Popularny Koncert solowy D-dur „Il Cardellino” (Szczygieł) znalazł w osobie Łukasza Długosza jeszcze jednego wykonawcę, którego pozwalam sobie włączyć do elity flecistów, jak m.in. Severino Gazzeloni czy Julius Baker, których to nagrania jeszcze z lat 60. wciąż mam w pamięci. W swoim czasie dość często można było je usłyszeć w Polskim Radiu. Poza każdego rodzaju wdziękiem, „Il Cardellino” wymaga gry w najwyższym stopniu wirtuozowskiej; wymaga wirtuozerii błyskotliwej ale nigdy wymuszonej i wymęczonej. Soliście znakomicie dotrzymuje kroku orkiestra (Łomża Chamber Orchestra) prowadzona z wyczuciem stylu przez jej szefa Jana Miłosza Zarzyckiego (świetne unisona w szybkich tempach). Odnoszę to przede wszystkim do części skrajnych, bo fragment środkowy – Cantabile wydał mi się zbyt statyczny, zagrany zbyt krótką frazą. By mogła ona popłynąć szerzej, basso continuo musiałoby być realizowane swobodniej i z większym wyczuciem harmonii i jej funkcyjnych napięć, niż tylko z rytmicznym podkreśleniem mocnych części taktu.
W monumentalnym oratorium L’Enfence du Christ (Dzieciństwo Chrystusa) Hectora Berlioza, w trzeciej jego części pojawia się intermezzo napisane na 2 flety i harfę. Jest to moment, gdy Święta Rodzina szukając schronienia dotarła do miasta Sais w Egipcie, i gdzie została przyjęta do domu Ishmaelitów. Fragment ten, mający wywołać skojarzenia z czasami antycznymi, zdobył tak znaczną popularność, że funkcjonuje jako samodzielny utwór koncertowy, często w aranżacjach jak w tym nagraniu, gdy dwojgu flecistom towarzyszy nie harfa, a orkiestra smyczkowa. Znów świetne wykonanie muzyki kojącej oraz urozmaicającej repertuar tej płyty.
To samo należy powiedzieć o Koncercie na 2 flety i ork. smyczkową Janusza Bieleckiego (ur. 1961) utrzymanym w lekkiej fakturze, tak jak to potrafili pisać Francuzi (Grupa Sześciu). Sama radość słuchania tej muzyki zagranej z improwizacyjną swobodą, niemalże w formie „zabawy” jej subtelnymi detalami; że zabawy – odebrały to również dzieci, które w ramach II Edycji Konkursu Plastyczno-Muzycznego „Barwy muzyki” 2016 stworzyły piękne ilustracje, m.in. do tego utworu. To jeszcze jeden jakże ważny i unikatowy walor omawianej płyty.

Jan Popis – krytyk muzyczny (niezależny)